W artykule przedstawiono wyniki badań par ciernych hamulca tarczowego z klockami: klasycznymi i typu ceramicznego. Badania wykonywano ze względu na zużycie elementów par ciernych oraz ze względu na emisję pyłów związanych ze zużyciem par ciernych. Badania empiryczne wykonano na stanowisku do badań właściwości ciernych okładzin hamulcowych. Do pomiarów imisji4 frakcji wymiarowych cząstek stałych zastosowano pyłomierz. Wykonywano również pomiary temperatury powierzchni ciernej z zastosowaniem kamery. Badania wykonywano w trzech seriach (docierania i dwóch seriach badań par dotartych) z cyklami pracy obejmującymi hamowanie z przerwami, sterowanymi m.in. przez temperaturę powierzchni ciernej. Względna różnica zużycia, oceniana na podstawie grubości pary ciernej, była dla klocków typu ceramicznego mniejsza o prawie 40%, a na podstawie masy – większe niż 25%. Stwierdzono, że w pyle rozproszonym w powietrzu pomieszczenia pomiarowego dominująca była frakcja cząstek stałych PM1 – o wymiarach charakterystycznych mniejszych od 1 μm. Względna różnica imisji cząstek stałych okazała się rzędu 50% w wypadku zastosowania klocków typu ceramicznego. Zastosowanie różnych rodzajów klocków hamulcowych nie miało znaczącego wpływu na temperaturę pary ciernej. Ogólnie stwierdzono, że zastosowanie materiału typu ceramicznego na klocki hamulcowe ma wymierny wpływ na poprawę właściwości trybologicznych pary ciernej hamulca tarczowego.